مالکیت فکری، حقی است که به موضوعات زاییده فکر و اندیشه یک فرد می‌پردازد. برای آشنایی بیشتر با این حق، این مقاله را مطالعه کنید. در خصوص این موضوع، در جهان قراردادهایی نیز به توافق رسیده که در ادامه به بررسی این معاهدات مالکیت فکری می‌پردازیم.
کنوانسیون پاریس،1883
ضرورت حمایت بین‌المللی از مالکیت فکری زمانی معنا یافته شرکت کنندگان خارجی از حضور در نمایشگاه بین المللی نوآوری‌ها در وین در سال ۱۸۷۳ خودداری کردند و این به دلیل ترس آنان از دزدیده شدن و کپی شدن اندیشه هایشان بود. این بود که نیاز به تهیه متن قراردادی برای حمایت از این دسته از آثار و امضای آن توسط کشورهایی که در تولید و خلق آثار مزبور نقش پررنگ‌تری داشتند بیش از پیش احساس شد. نهایتاً این تحرکات منجر به امضای کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی که شامل حمایت از اختراعات، علائم تجارتی، طرح‌های صنعتی و غیره بود که توسط یازده کشور صنعتی در سال ۱۸۸۳ در پاریس امضا گردید و یک سال بعد با ۱۴ دولت عضو الزام آور شد و متعاقبا با توجه به شرایط زمان در سالهای ۱۸۹۱ در مادرید ،۱۹۰۰ در بروکسل ،۱۹۱۱ در واشنگتن و ۹۶۷ ۱۹۷۹ در استکهلم مورد تجدید نظر و اصلاح قرار گرفت.
از نظر موضوعی ،مقررات کنوانسیون پاریس به سه بخش برخورد و حمایت ملی ،حق تقدم در ثبت طرح ها و قواعد کلی که در همه کشورها باید به طور یکسان مورد تبعیت واقع شوند تقسیم می شود.
موافقتنامه مادرید در خصوص ثبت بین المللی علایم در جهت حفظ مالکیت فکری
این موافقتنامه در سال ۱۸۹۱ به تصویب رسیده و چندین بار مورد تجدیدنظر و اصلاح قرار گرفته است و در سال ۱۹۷۹ نیز اصلاحاتی به آن وارد شد.
بر اساس، این موافقتنامه اتباع هر کشور متعاهد می‌تواند در تمام کشورهای عضو حمایت از علائم قابل استفاده برای کالاها و خدمات خود را که در کشور مبدا به ثبت رسیدند تضمین کند و این کار را با تشکیل پرونده برای ثبت علائم مزبور در دفتر بین المللی مالکیت معنوی مذکور در کنوانسیون تاسیس سازمان جهانی مالکیت معنوی از طریق اداره مربوطه در کشور مبدا انجام خواهند داد. در ایران اداره مالکیت صنعتی این کار را انجام می‌دهد.
موافقتنامه مادرید در مورد جلوگیری از نصب نشانه‌های منبع غیر واقعی یا گمراه کننده بر کالا
این موافقتنامه نیز در سال ۱۸۹۱ به تصویب رسیده و چندین بار مورد تجدید نظر و اصلاح قرار گرفته است. بر اساس این موافقتنامه ،کلیه نشانه های غیر واقعی و گمراه کننده که با آن نشانه یکی از کشورهای موافقتنامه شامل آن می‌شود، یا محلی که در آن کشورها واقع شده است ،به صورت مستقیم یا غیر مستقیم به عنوان کشور یا محل مبدا معرفی شده است، هنگام ورود به هر یک از کشورهای مذکور توقیف خواهند شد توقیف همچنین در کشوری انجام خواهد شد که در آن کشور نشانه غیر واقعی و گمراه کننده منبع به کار رفته یا کالاهای حاوی نشانه غیر واقعی و گمراه کننده به آن کشور وارد شده است.
عهدنامه لاهه در خصوص سپردن بین المللی طرح های صنعتی
بر اساس این موافقتنامه در حال حاضر دو قانون سال ۱۹۳۴ و ۱۹۶۰ قابل اجراست .سپردن بین‌المللی تنها از طریق شخص حقوقی یا حقیقی می‌تواند انجام شود، که با کشوری که یک یا هر دو قانون مذکور را پذیرفته است از لحاظ کاری ،اقامت یا تابعیت مرتبط باشد. همچنین در این خصوص قانون دیگری در سال ۱۹۹۹ تکمیل شده است. در حال حاضر ۹۵ درصد سپرده های بین المللی تحت قانون ۱۹۶۰ انجام می‌شود، سپرده بین المللی از نظر این قانون عبارت است از یک اظهارنامه ثبت و یک یا چند عکس نمونه گرافیکی از طرح مورد نظر .مدت حمایت در مرحله اول ۵ سال است که اگر در آخرین سال تمدید شود در مرحله دوم برای ۱۰ سال خواهد بود(جمعا ۱۵ سال) اگر قوانین یک کشور مدت بیشتری را مقرر دارد همان مدت نیز برای سپردن بین‌المللی و تمدید آن در کشور مزبور به طرح‌هایی که موضوع سپردن بین‌المللی اند ،اعطا خواهد شد.
مطالب مرتبط: معاهدات مالکیت فکری – قسمت دوم